İlkokul öğrencisi iken el sanatları ile uğraşan esnafları bizzat küçücük dükkanlarına gidip izlemek bende adeta bir hobi olmuştu. Saatlerce yaptıkları işi izlerdim. Bu yerine göre bir marangoz, bazen demirci, kimi zaman da ayakkabı tamircisi olurdu. Ama genellikle de günümün önemli bir kısmını evimize yakın ayakkabı tamircisi Topal Dayı dediğimiz, bir bacağı dizinden yukarı kesilmiş, koltuk değnekleri ile yürüyen yaşlı bir dayının küçücük dükanında onu izlemekle geçirirdim.

Dükkanın camında “Meclis Kundura Tamir İşleri” yazılıydı. Tabii o zaman Meclisin ne anlama geldiğini bilmiyorum.

Yırtılmış kunduralara özenle çaktığı çivilere bakar, “Ben de birgün bu işi yapacağım ” diye iç geçirirdim yani o derece merak sarmışım bu işe..

Yine birgün dükkanında otururken kalkıp camiiye gitti , dükkana da gelinceye kadar göz kulak olmamı istedi. Topal dayı gözden kaybolduktan sonra şeytanın provakasyonuna gelip, dayının ayakkabıları takarak çivilediği ağır demir örsünü alarak dükkandan çıktım. Eve götürüp kimsenin göremeyeceği bir yere sakladım.

Bizim gariban Topal dayı, Meclisi birkaç gün kapatmak zorunda kalmıştı. Ekmek demokrasisi olan örsünü gaspetmiştim. Neyse ki babama demişti babamın iki günlük dayak işkencesi sonucu çözülmüş ve örsü sakladığım yerden alıp ona vermiştim.

Meclis yeniden açılmış, demokratik örs yeniden çalışmış ve çiviler, ayakkabılara özenle çakılmıştı. Bense artık utancımdan meclisin önünden dahi geçemiyordum.

Şimdiki siyasilere bakıyorum da benim çocukluk utancımın zerresini bile taşımıyorlar. Utanmadan hala darbeyi gündemlerine alarak siyasi rant devşirmeye çalışıyorlar.

Ne diyeyim? Demokratik örs gö(z/t)ünüze girsin !

Aziz Gülmüş